Η περισσότερη και συνεχής απασχόληση , υποδηλώνει επιτυχία. Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που όλοι με κάποιο τρόπο ακολουθούν.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι ακούραστος και δεν είναι προγραμματισμένος να λειτουργεί αδιάκοπα. Χρειάζεται στιγμές ανάπαυσης όπως κάθε ανθρώπινο όργανο.

Δεν υπάρχει πιο σίγουρος τρόπος να κάνεις λάθη από το να απαγορέψεις στον εαυτό σου το λάθος.

Η αντιμετώπιση στο λάθος, ξεκινά από την εκπαίδευση που έχουμε λάβει ως παιδιά στην διαχείρισή του. Οι βασικοί άξονες στην λάθος εκπαίδευση διαχείρισής του είναι: της αποφυγής με επίρριψη ευθυνών σε τρίτους, της ερμηνείας προσωπικής μας αδυναμίας ανταπόκρισης σε αυτό που οδηγεί σε κατάθλιψη, και της ανάπτυξης τελειομανίας με υψηλές προσωπικές προσδοκίες που οδηγούν σε χρόνιο έντονο άγχος.

Η φιλική δυναμική σε μια σχέση γονιού-παιδιού έχει ως αποτέλεσμα να σας αντιλαμβάνονται ως ίσους και όχι ως μέντορες, κάτι που υπονομεύει τον σεβασμό, αλλά και καταπνίγει ή δυσκολεύει την σταδιακή ανάπτυξη της ανεξαρτησίας του μέσω της ανάπτυξης πρωτοβουλιών.

Ο λόγος που οδηγείτε την σχέση σας με το παιδί σε μια δυναμική φιλίας , τις περισσότερες φορές χωρίς καν σκέψη, είναι γιατί η φιλία έχει κεντρικό στοιχείο την πρωταρχική ανάγκη κάθε γονιού: να βρίσκεται κοντά στο παιδί του και σε όσα αυτό ζει. Το θέμα είναι με ποιόν τρόπο αυτή η εγγύτητα μπορεί να είναι αποδοτική για την σχέση αλλά και για το ίδιο το παιδί.

Ως situationship, ορίζεται μια κατάσταση σχέσης, ρομαντικής ή σεξουαλικής, που δεν περιλαμβάνει κανένα είδος δέσμευσης. Τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας κατάστασης περιλαμβάνουν την ελευθερία, την ευελιξία και την έλλειψη ευθύνης και πίεσης. Τα μειονεκτήματα περιλαμβάνουν την αβεβαιότητα, τον πιθανόν χαμένο χρόνο και την έλλειψη συνέπειας, πίστης και βαθύτερης σύνδεσης.

Δεν ορίζεται με συγκεκριμένο τρόπο, δεν περιλαμβάνει σαφείς υποχρεώσεις, αλλά και δεν αναφέρεται σε περιστασιακό παροδικό σεξ μιας βραδιάς. Επίσης δεν ορίζεται ως σχέση φίλων με οφέλη (friends with benefits), καθώς σε εκείνη την περίπτωση τα οφέλη είναι συγκεκριμένα και συμφωνημένα και για τις δυο πλευρές.

Μπορεί ένας ναρκισσιστής θεραπευόμενος να προσπαθήσει να χειραγωγήσει την πορεία της θεραπείας; Είναι κάτι που συναντάμε συχνά κυρίως στη θεραπεία ζεύγους αλλά όχι μόνο σε αυτήν, συχνά το συναντάμε και στην ατομική θεραπεία.

Ο ναρκισσιστής ως εξαιρετικά διπλωματικός άνθρωπος, παίζει πάντοτε μια παράσταση είτε βρίσκεται σε ιδιωτικό περιβάλλον η σε δημόσιο. Υπηρετεί έναν ρόλο από τον όποιο ρόλο επιθυμεί να βγαίνει πάντα κερδισμένο το εγώ του. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός σκοπός κάθε πράξης του. Δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, ουσιαστικά θα αποφύγει να μιλήσει για αυτά, θα προσπαθήσει με τα λόγια του να πείσει ότι ο ίδιος είναι συναισθηματικά σταθερός και ρυθμισμένος, με λίγα λόγια η προσπάθειά του θα επικεντρωθεί στο να παρουσιαστεί ως ο θετικός καταλύτης κάθε σχέσης.

Σε κάθε νέα μας κοινωνική επαφή και γνωριμία υπάρχει η αναπόφευκτη απεικόνιση κρίσης. Είναι αυτόματη τάση μας να κατατάξουμε κάποιο άτομο που μόλις συναντάμε , είτε προς το «μου αρέσει» , είτε προς το «δεν μου αρέσει». Οι ψυχολογικές έρευνες έχουν δείξει ότι μόνο οι πρώτες στιγμές κάθε νέας μας συνάντησης είναι τα κρίσιμα λεπτά στην απεικόνιση κρίσης. Γεγονός που είναι εξαιρετικά σημαντικό, αλλά και δυσχερές βέβαια, σε πχ μια επαγγελματική συνάντηση. Υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που αποτελούν σύμπλεγμα θετικών ενδείξεων στην γλώσσα του σώματος, και έχουν αναφερθεί παλιότερα ως «σημάδια αμεσότητας» (Andersen-1985, Mehrabian- 1971).