Συχνά λέμε οτι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Ο γάμος όμως απο μόνος του δεν σκοτώνει τίποτα, εμείς είμαστε αυτοί που χειροτερεύουμε, καλυτερεύουμε ή κρατάμε στάσιμη μια κατάσταση. Στα περισσότερα παντρεμένα ζευγάρια που με επισκέπτονται, κυριότερα προβλήματα τους είναι η επικοινωνία και η απουσία σεξουαλικής ζωής. Στο θέμα της επικοινωνίας δεν θα αναφερθώ εδώ, καθώς είναι κάτι που βελτιώνεται εξειδικευμένα και κατα περίπτωση σχέσεως. Στο θέμα της σεξουαλικής αποχής που παρατηρείται όλο και περισσότερο εντός σχέσεως γάμου, κυριότερη αιτία είναι η υιοθέτηση ενός ρόλου "μητέρας" απο την γυναίκα προς τον άντρα με το πέρασμα του χρόνου.

Ως όρος η ενσυναίσθηση , είναι πολύ διαδεδομένος τα τελευταία χρόνια. Είναι μια πολύ σημαντική δεξιότητα, η οποία και αποκτάται και βελτιώνεται. Αντίθετα με ότι πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, περιλαμβάνει πολλά περισσότερα στοιχεία από το να νιώθεις απλώς, πόσο πονάει κάποιος ή πόσο άσχημα νιώθει. Στην ουσία είναι ένα σύνολο πολλών ικανοτήτων με κυριάρχουσες: την αντίληψη στα συναισθήματα άλλων, κατανόηση στον τρόπο σκέψης τους, όριο στην ανάληψη της προσωπικής τραγωδίας τρίτων, ειλικρινή ακρόαση στους προβληματισμούς τους, υιοθέτηση πιθανοτήτων διαφορετικής οπτικής στο ίδιο γεγονός.

Οι περισσότεροι έχουμε παρατηρήσει , ότι όταν κάνουμε μια αναζήτηση στο διαδίκτυο , λέξεις που περιέχονται στην συγκεκριμένη αναζήτηση οδηγούν τον αλγόριθμο της μηχανής αναζήτησης στο να μας παρουσιάζει στο επόμενο χρονικό διάστημα διαφημίσεις με σχετικά προϊόντα. Κατά τον ίδιο τρόπο , όταν διαβάζουμε για συγκεκριμένα πράγματα στο διαδίκτυο , ο αλγόριθμος μας εμφανίζει μόνο σχετικές ειδήσεις και απόψεις. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα καθώς δημιουργεί στειρωμένο περιβάλλον αντίληψης και διαστρεβλωμένη εικόνα της γενικής κατάστασης. Αλλά για αυτό το φαινόμενο έχω γράψει σε παλιότερο άρθρο μου («Το στρες της υπερπληροφόρησης»).

Υπάρχει άραγε κάποιος παρόμοιος αλγόριθμος στον εγκέφαλο μας , ο οποίος «διαχειρίζεται» τις επόμενες σκέψεις μας;

Θα μπορούσε η τεχνητή νοημοσύνη στο μέλλον να αντικαταστήσει τον Ψυχολόγο και να αλλάξει την μορφή της Ψυχοθεραπείας όπως την ξέρουμε σήμερα;

Η ψυχοθεραπεία δεν θεραπεύει. Οδηγεί στην θεραπεία. Κι αυτό είναι το πρώτο και κυριότερο που πρέπει να μεταδώσουμε σε κάθε άνθρωπο που εισέρχεται στο γραφείο του Ψυχολόγου , με όποιο αίτημα κι αν έχει. Αυτό είναι που θα τον οδηγήσει στην ενεργητική εκείνη στάση , η οποία είναι απαραίτητη για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Αν μείνει με την πίστη ότι η ψυχοθεραπεία θεραπεύει , θα μείνει παθητικός, απαιτητικός και τελικά αναποτελεσματικός για τον ίδιο του τον εαυτό. Η ψυχοθεραπεία δημιουργεί στον ασθενή εκείνο το περιβάλλον σταθερότητας κι εναλλακτικής οπτικής, το οποίο θα ανοίξει την σκέψη της λειτουργικότητάς του για να οδηγηθεί ο ίδιος στην θεραπεία του εαυτού του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, θεωρούν το πρότυπο του ψυχικά υγιή ατόμου μια ανέφικτη τελειότητα. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Ένας μεγάλος αριθμός των ατόμων τα οποία αναζητούν την βοήθεια ψυχολόγου, δεν γνωρίζουν πως θέλουν να είναι στο αύριο, κι αυτό είναι κάτι που συναντώ καθημερινά στην επαγγελματική μου εμπειρία. Αναγνωρίζουν σε αρκετά σημαντικό βαθμό κάποια από αυτά που τους ενοχλούν, αλλά δεν έχουν σκεφτεί πως θέλουν την καλή εκδοχή της ζωής τους και του εαυτού τους.

Πάρα πολλές έρευνες έχουν δείξει εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες ότι πολύ σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται από τους ανθρώπους χωρίς να έχουν επαρκή στοιχεία ή πληροφορίες για τον συνομιλητή τους, αλλά βάσει των συμπερασμάτων εντύπωσης που αποκομίζουν από την όποια πρώτη επαφή τους. Αυτό είναι κάτι που έχουν εκμεταλλευθεί κατάλληλα, χρόνια τώρα τομείς πωλήσεων, ασφαλειών και πολιτικής.

Η μη λεκτική επικοινωνία, η γλώσσα του σώματος όπως είναι ευρέως γνωστή ως όρος, δεν είναι κάτι που μας διδάσκεται στο σχολείο ή εκπαιδευόμαστε σε αυτήν από το σπίτι μας. Είναι κάτι που καθαρά εμπειρικά ασυνείδητα και βιωματικά αντιλαμβανόμαστε και προσπαθούμε να προσαρμοστούμε μέσω των αντιδράσεων μας.