Σίγουρα έχετε ακούσει πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια, κι ειδικά με τον ερχομό της πανδημίας , την έννοια της ψυχικής ανθεκτικότητας. Της ικανότητας δηλαδή ενός ατόμου να ανταπεξέρχεται σε ένα τραυματικό γεγονός που βιώνει και να ανακάμπτει από αυτό.

Η μοναξιά δεν είναι απλά το συναίσθημα. Είναι κατάσταση. Κι είναι μια πολύ-επίπεδη κατάσταση. Μπορεί να έχεις σχέση αλλά να βιώνεις μοναξιά στην εργασία σου. Η στον κοινωνικό σου κύκλο. Ή να ζεις την μοναξιά παντού , εκτός ίσως από έναν τομέα από αυτούς. Κι αυτό σαν κατάσταση νομίζω το βιώνει όλο και περισσότερος κόσμος. Είναι μια ιδιότυπη αποξένωση.

Γνωρίζουμε όλοι τι προκαλεί η έλλειψη μιας τουλάχιστον επαρκούς αυτοπεποίθησης: διαρκής αμφισβήτηση των ικανοτήτων μας, υπερβολική επιφυλακτικότητα, αναβλητικότητα, απουσία αναγκαίου ρίσκου και τελικά κατάργηση της όποιας δημιουργικότητάς μας.

Αντίθετα με ότι οι περισσότεροι πιστεύουν, ο ανυπόμονος άνθρωπος δεν υποφέρει από την αναμονή, αλλά από την αβεβαιότητα. Δεν είναι δηλαδή ο χρόνος το πρόβλημα αλλά η ανασφάλεια για την εξέλιξη που φέρνει την ψυχολογική δυσφορία. Η εκμάθηση στην βελτίωση της υπομονής , κινείται ουσιαστικά σε 3 άξονες: στην ανάλυση των σκέψεων που έχουμε κατά την αναμονή, στην εξάσκηση της επιμήκυνσης της και στην επιβράβευση για κάθε επιτυχή αναμονή.

Η διάθεση μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι συνεχώς καλή. Οι διακυμάνσεις της ωφελούν την κριτική μας σκέψη και οδηγούν σε σωστότερες επιλογές στο μέλλον. Όταν όμως υπάρχει κακή διάθεση για πολύ καιρό αυτή σίγουρα δυσκολεύει την καθημερινή μας λειτουργικότητα και μπορεί να αποτελεί και σημάδι ως προ-στάδιο Κατάθλιψης.

Η ενσωμάτωση των ωφελειών της επαφής με την φύση στην επίδραση της ψυχολογίας του θεραπευόμενου, κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στην σύγχρονη ψυχοθεραπεία , ανά τον κόσμο. Αν και πρακτικά ζητήματα όπως η διασφάλιση της εμπιστευτικότητας αδυνατούν προς το παρόν να επιτρέψουν την πρακτική εφαρμογή της μαζί με τον ψυχοθεραπευτή, εντούτοις όλο και περισσότεροι θεραπευτές παροτρύνουν τα άτομα που εισέρχονται στην θεραπεία να ενισχύουν παράλληλα και την επαφή τους με την φύση , με ή χωρίς αγαπημένη τους δραστηριότητα.