Η ενσωμάτωση των ωφελειών της επαφής με την φύση στην επίδραση της ψυχολογίας του θεραπευόμενου, κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στην σύγχρονη ψυχοθεραπεία , ανά τον κόσμο. Αν και πρακτικά ζητήματα όπως η διασφάλιση της εμπιστευτικότητας αδυνατούν προς το παρόν να επιτρέψουν την πρακτική εφαρμογή της μαζί με τον ψυχοθεραπευτή, εντούτοις όλο και περισσότεροι θεραπευτές παροτρύνουν τα άτομα που εισέρχονται στην θεραπεία να ενισχύουν παράλληλα και την επαφή τους με την φύση , με ή χωρίς αγαπημένη τους δραστηριότητα.
Η ψυχική ασθένεια έρχεται όλο και περισσότερο στο επίκεντρο της συζήτησης σε πολλούς τομείς όπως, οι χώροι εργασίας, οι χώροι εκπαίδευσης, τα μέσα ενημέρωσης κλπ. Αυτό δεν πρέπει βέβαια να μας προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι τα ποσοστά επιπολασμού στον πληθυσμό σε παγκόσμιο επίπεδο για την ανάπτυξη ψυχικής ασθένειας κυμαίνονται μεταξύ 18,1-36,1% ήδη εδώ και μια δεκαετία (Kessler et al., 2008).
Η κατάσταση που βιώνουμε είναι ίδια για όλους, δεν είμαστε όμως όλοι ίδιοι. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ούτε όλους μας επηρεάζει το ίδιο, ούτε και φυσικά όλοι μπορούμε ή καταφέρνουμε να ανταπεξέλθουμε το ίδιο. Υπάρχουν άνθρωποι που γενικά στην ζωή τους παρουσιάζουν μια υψηλότερη ψυχική ανθεκτικότητα στις όποιες αντιξοότητες και άνθρωποι με χαμηλότερη. Επίσης υπάρχουν άνθρωποι που εισήλθαν στην πανδημία από διαφορετική αφετηρία: πολλοί συνάνθρωποι μας καταπολεμούσαν ήδη μια ψυχική ή οργανική ασθένεια και τα συναισθήματα αλλά και οι επιπτώσεις της πανδημίας και του εγκλεισμού , εύκολα αντιλαμβανόμαστε πόσο δυσανάλογο βάρος φέρνει για αυτούς από ότι στον γενικό πληθυσμό. Ο αγώνας λοιπόν για να βγούμε από αυτήν την κατάσταση , δεν θα είναι το ίδιο απαιτητικός για όλους, αλλά σίγουρα θα είναι σκληρός για τον καθένα. Υπάρχει τρόπος να το βοηθήσουμε αυτό; Ναι υπάρχει.
Για όλους μας τον τελευταίο καιρό η ακρόαση ειδήσεων δεν αποτελεί μια παραγωγική δραστηριότητα απόκτησης γνώσεων επι συγκεκριμένων θεμάτων, όπως θα όφειλε κάθε ενημέρωση να είναι, αλλά μια εξαιρετικά επίπονη διαδικασία. Ο περιορισμός των ειδήσεων έδειξε στην αρχή να λειτουργεί για αρκετούς ανθρώπους , αλλά πλέον είναι τόσο υψηλός ο καταιγισμός ενημέρωσης από τόσες πολλές διαφορετικές πηγές, που ο φόβος φαντάζει αναπόφευκτος ακόμη κι αν η ενημέρωση είναι περιορισμένη.
Οι άνθρωποι φοβόμαστε για να αντιδράσουμε. Εάν δεν φοβόμασταν θα απουσίαζε η αντίδραση που μας κρατά υγιείς. Εξού και η έκφραση «παρέλυσε από τον φόβο του», θέλοντας να περιγράψουμε μια κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος «παγώνει» , είναι δηλαδή τόσο μεγάλος ο φόβος του που τον έκανε να μην αντιδράσει, άρα φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο.
Ξαφνικά όλοι σχεδόν κλεισμένοι στα σπίτια μας. Και στο 2ο στάδιο, τουλάχιστον για έναν ακόμη μήνα, εξαιρετικά περιορισμένοι. Άνθρωποι μόνοι, ζευγάρια σε συμβίωση ή γάμο, και πολλές φορές και με επιπλέον μέλη , τον παππού και την γιαγιά. Η καραντίνα βιώνεται διαφορετικά από τον κάθε άνθρωπο κι αυτό είναι κάτι που τα καθολικά μέτρα προστασίας αγνοούν.
