Φαίνεται σε μεγάλο βαθμό παράλογο, ενώ είναι καθαρά δική σου επιλογή ο θεραπευτής σου, καθώς και το αν θα συνεχίσεις ή θα διακόψεις τις Συνεδρίες σου, να λες ψέματα στην διάρκεια της θεραπείας σου. Ειδικά όταν για αυτές πληρώνεις , και συνήθως πληρώνεις ένα σεβαστό ποσό.
Άρα γιατί ένας άνθρωπος μπαίνει στην διαδικασία να μην είναι ειλικρινής με τον θεραπευτή του;
Πράγματι, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2016 στο Counseling Psychology Quarterly, από 547 πελάτες ψυχοθεραπείας ενηλίκων, το 93% ανέφερε ψέματα στο θεραπευτή τους σε κάποιο σημείο. (APSA journal).
Πέρα από τις παθολογικές περιπτώσεις ψεύδους, οι οποίες κατά μεγάλο ποσοστό αφορούν διαταραχές προσωπικότητας και σκοπό στην άσκηση ελέγχου ακόμη και στον θεραπευτή (Άνθρωποι του Ψεύδους,ScottPeck, εκδόσεις Κέδρος 1999), στην πλειονότητα των περιπτώσεων συμβαίνει για πολύ πιο απλούς κι ανθρώπινους λόγους κι όχι καθολικά.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι μοναχικοί και υπάρχουν και άνθρωποι που είναι μόνοι. Η πρώτη περίπτωση ορίζεται από μια γενικότερη στάση ζωής που περιέχει την απομάκρυνση από το κοινωνικό σύνολο από επιλογή, και η δεύτερη περίπτωση περιλαμβάνει συγκυριακές καταστάσεις απομόνωσης που δεν είναι πάντα από επιλογή.
Πολύ συχνά, οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται συνολικά με βάση τον βαθμό κοινωνικότητας τους: τα άτομα που κάνουν εύκολα παρέες ή έχουν έναν ευρύ κύκλο γνωστών και φίλων , αυτόματα χαρακτηρίζονται θετικά. Από την άλλη πλευρά , ένα άτομο που είναι μοναχικό , αυτόματα εδραιώνεται στο μυαλό των περισσοτέρων ως άτομο «παράξενο» ή και «προβληματικό». Είναι όμως πάντα έτσι;
Αισθάνεσαι τις περισσότερες ώρες της ημέρας να βρίσκεσαι σε μια διαρκή αναστάτωση χωρίς συγκεκριμένο λόγο; Νοιώθεις λίγος/λίγη μπροστά στις υποχρεώσεις της ημέρας; Νοιώθεις συχνά να υστερείς σε σχέση με τους γύρω σου; Μήπως συγκρίνεσαι μονίμως και με όλους;
Η τάση της σύγκρισής μας με τους άλλους ανθρώπους είναι μια ανθρώπινη τάση που όμως πολλές φορές είναι και οδυνηρή ειδικά στην εποχή της επίπλαστης τελειότητας που ζούμε. Οτιδήποτε «μη τέλειο» δεν δείχνει να χωρά στην εποχή αυτή, το αποβάλλει σχεδόν αυτόματα. Τέλεια διασκέδαση, τέλειο κινητό, τέλεια δουλειά, τέλειες διακοπές, τέλεια τηλεόραση, τέλεια πρότυπα ομορφιάς, τέλεια σώματα. Και ατελείς άνθρωποι.
Ενώ απογοητευόμαστε και συχνά κρίνουμε αυστηρά τον εαυτό μας για τα λάθη του, εντούτοις συχνά κάνουμε και ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Τι πραγματικά μπορεί να φταίει για αυτό; Ένα πρωταρχικό είναι ότι επικεντρωνόμαστε στον ένοχο και όχι στο λάθος. Δηλαδή κατηγορώντας σκληρά τον εαυτό μας νοιώθουμε ότι έχουμε πράξει το χρέος μας απέναντι στο λάθος , αλλά στην πραγματικότητα έχουμε απλώς εφησυχαστεί κι απομακρυνθεί από όλα όσα πρέπει πραγματικά να κάνουμε για να μην επαναληφθούν αυτά τα λάθη ξανά στο μέλλον:
Η αυτοπεποίθηση είναι ένα ισχυρό εργαλείο για να πετυχαίνουμε τους στόχους μας, να κερδίζουμε πλεονεκτήματα στην δουλειά μας και να εμπνέουμε σιγουριά στις σχέσεις μας. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους στο μυαλό των περισσοτέρων φαντάζει μια υπερδύναμη, που μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Λειτουργεί δηλαδή λίγο άσπρο ή μαύρο. Αν την έχω καταφέρνω τα πάντα, αν δεν την έχω θα αποτύχω στα πάντα. Κάτι που δεν ισχύει. Πάμε να δούμε 5 βασικές παρανοήσεις σχετικά με την αυτοπεποίθηση:
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι που με επισκέπτονται έχουν βιώσει ή βιώνουν την μοναξιά ως σταθερή δομή της ζωής τους, πράγμα το οποίο αυξάνει το προυπάρχων ψυχολογικό τους πρόβλημα ή σε αρκετές περιπτώσεις το δημιουργεί.
Μοναξιά θα ονόμαζα την επίπονη εμπειρία της συναισθηματικής και κοινωνικής απομόνωσης. Το πρώτο είδος μοναξιάς , η συναισθηματική έρχεται από την απώλεια δεσμού, από σχεσιακό έλλειμα , όταν δηλαδή ένας στενός μας δεσμός διακόπτεται απότομα είτε λόγω θανάτου είτε λόγω φυγής του άλλου ατόμου (διαζύγιο, χωρισμός). Το δεύτερο είδος , η κοινωνική απομόνωση προκύπτει όταν διαρρηγνύεται ένα συγκεκριμένο κοινωνικό δίκτυο στο οποίο το άτομο μέχρι χθες ανήκε. Αυτό μπορεί να είναι μια εργασιακή ομάδα, ένας αθλητικός σύλλογος ένα άθλημα που συμμετείχε, ή κάποιο εθελοντικό σωματείο κλπ.
