Πολλές φορές νοιώθουμε να απογοητευόμαστε από άτομα ή καταστάσεις κυρίως γιατί υπερεκτιμήσαμε αυτά. Η υπερεκτίμηση ξεκινάει από την εξιδανίκευση, η οποία έχει της ρίζες της στην ανωριμότητα της παιδικής ηλικίας. Ως παιδιά εξιδανικεύουμε σχεδόν τα πάντα, κυρίως γιατί περιβαλλόμαστε από την γονική αγάπη που συνυπάρχει με τη ευθύνη όσων ζούμε. Αυτό βέβαια φυσιολογικά μας οδηγεί στα μετέπειτα στάδια της ωρίμανσης, στα οποία φιλτράρουμε αντικειμενικότερα τις προσλαμβανόμενες πληροφορίες, μειώνοντας έτσι τις προσδοκώμενες θετικές εκβάσεις βάσει της ρεαλιστικότητας των συμβάντων.
Πως θα σου φαινόταν η ιδέα να εκφράσεις τον θυμό σου σε ένα προστατευμένο περιβάλλον , χωρίς να κινδυνεύεις να κατηγορηθείς για πρόκληση ζημιάς σε ξένη περιουσία; Στην Donna Alexander φάνηκε εξαιρετική ιδέα, ήδη από το 1990, όταν έφηβη αισθανόταν θυμό για πολλά πράγματα όπως κάθε παιδί στην ηλικία της, και από τότε έψαχνε τον τρόπο για να κάνει την ιδέα της πραγματικότητα και επιχείρηση. Τελικά η ιδέα ωρίμασε πολλά χρόνια αργότερα και σήμερα στο Dallasκατέχει το πρώτο Δωμάτιο θυμού , μια εγκατάσταση πάνω από 1000τμ , στην οποία μπορεί ο κάθε άνθρωπος να εκφράσει τον θυμό του σπάζοντας αντικείμενα , με τιμές που ξεκινούν από τα 25$ τα 15 λεπτά για ένα δωμάτιο με γυάλινα ποτήρια, πιάτα και απλά αντικείμενα όπως πχ παλιοί υπολογιστές, και φτάνει μέχρι τα 500$ τα 15 λεπτά για δωμάτια προσομοίωσης εμπορικών καταστημάτων.
Σήμερα στο σύνολο του πλανήτη τείνει να εξαφανιστεί η μεσαία τάξη σε όλο το φάσμα όλων των οικονομιών παγκοσμίως. Ο σύγχρονος άνθρωπος είτε θα ζει σε ένα περιβάλλον μιας πλασματικής χλιδής όντας υπερχρεωμένος, καλύπτοντας ψυχολογικές και συναισθηματικές του ανάγκες μέσω της υπερκαταναλωτικής του μανίας, είτε θα ζει σε περιβάλλον απόλυτης φτώχιας, υπανάπτυξης και μιζέριας, ανίκανος να εξασφαλίσει ακόμα και την καθημερινή του επιβίωση. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι η επικρατούσα ως τώρα μεσαία τάξη, βάση κάθε οικονομίας παγκοσμίως, τείνει ολοένα και περισσότερο να ενταχθεί στην δεύτερη κατηγορία κι όχι στην πρώτη. Στην πρώτη περίπτωση γεωγραφικά εντάσσεται το σύνολο σχεδόν του δυτικού κόσμου , ενώ στην δεύτερη περίπτωση εντάσσονται κράτη ή και ήπειροι ολόκληρες, τόσο «παραδοσιακά» υπανάπτυκτες όπως η Αφρική , κράτη της Ασίας κτλ , όσο και «νεόφτωχα» κράτη όπως η Μαλαισία,η Βραζιλία , το Ιράκ κ.α.Δύο ουσιαστικά αντίθετες έννοιες κι όμως αποτελούν και οι δύο ένα από τα κυριότερα προβλήματα στον σύγχρονο κόσμο. Υπερκαταναλωτισμός και φτώχεια. Ο υπερκαταναλωτισμός πέρα από τις ψυχολογικές συνέπειες που έχει για τον άνθρωπο τον ίδιο, τον επηρεάζει κι έμμεσα,με το κυριότερο πρόβλημα που ανακύπτει από αυτόν, την επιβάρυνση του πλανήτη με εκατομμύρια τόνων σκουπιδιών. Υπολογίζοντας κανείς το πόσα προβλήματα καλείται ήδη να αντιμετωπίσει ο πλανήτης μας για να συνεχίσει να είναι βιώσιμος για τον άνθρωπο (τρύπα του όζοντος-αλλαγή κλιματικών συνθηκών-υπερθέρμανση- λειψυδρία- έλλειψη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας – μόλυνση σε 3 επίπεδα: νερό/αέρας/έδαφος), καταλαβαίνει εύκολα ότι το θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι μείζονος σημασίας.
Η ζωή ενός σύγχρονου έφηβου, ξεκινάει νωρίς το πρωί και τελειώνει αργά το βράδυ λόγω διαβάσματος και εκπαιδευτικών υποχρεώσεων. Καθημερινή ενασχόληση στο σχολείο, στο φροντιστήριο, σε επιπλέον ιδιαίτερα συν κάποια επιπλέον ενασχόληση με κάποιο άθλημαή κάποιο μουσικό όργανο. Προσωπικός χρόνος μηδενικός για να πετύχει τους στόχους του (που πολλές φορές είναι δικοί μας στόχοι κι όχι δικοί του). Γονείς που ξοδεύονται κυνηγώντας για το καλό του παιδιού μια πρωτιά ακαθόριστη αφού ακόμα και η εισαγωγή σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα εξαρτάται από την αποτυχία των υπολοίπων συμμετεχόντων κι όχι από την προσπάθεια του ίδιου του παιδιού.
Επιπλέον η μη σταθερή διάθεση που είναι χαρακτηριστικό της εφηβείας, εμποδίζειτον σύγχρονο πολυάσχολο γονιό από την αναγνώριση συμπτωμάτων κατάθλιψης στο παιδί.
Ο κόσμος μας, ορίζεται από δυο κύριους άξονες: τον χρόνο και την σημαντικότητα.
Χρόνος τι είναι; Χρόνος είναι το παρελθόν ,δηλαδή όσα ήδη ζήσαμε, το παρόν, όσα τώρα ζούμε , και το μέλλον, δηλαδή όσα θέλουμε να ζήσουμε.
Ο κόσμος μας όσων αφορά τον χρόνο ορίζεται όμως μόνο από το σήμερα, από όσα στο ΤΩΡΑ ζούμε. Κόσμος μας δεν είναι το χθες (αν και υπήρξε), αλλά ούτε το αύριο αφού ακόμα δεν υπάρχει. Ψυχολογικά βέβαια συνήθως, στο παρελθόν ζούνε οι άνθρωποι που είναι υπερ-συναισθηματικοί και αρκετά παθητικοί. Στο μέλλον οι άνθρωποι
Σε κάθε διαζύγιο υπάρχει ένα μεγάλο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι να βρει το κάθε άτομο της οικογένειας ξανά τις προσωπικές του ισορροπίες. Ειδικά όσο το ζευγάρι καταναλώνει τον χρόνο του στο να εκδικηθεί ο ένας τον άλλον , τόσο αυτό το διάστημα μεγαλώνει. Σε κάθε περίπτωση όμως ακόμα και στον πιο ομαλό χωρισμό, η δυσκολότερη προσαρμογή
