Η ανάγκη σου να ευχαριστείς τους άλλους

«αν είσαι καλό παιδί θα σου πάρουμε αυτό που θες….»

«αν είσαι καλός μαθητής, θα πας εκδρομή που θες….»

«αν είσαι καλός υπάλληλος, η εταιρία θα σε ανταμείψει…»

«αν είσαι καλός σύντροφος, δεν θα έχουμε φασαρίες…»

«αν είσαι καλός γονιός, και το παιδί θα …..»

Τι κοινό έχουν αυτές οι προτάσεις; Την αναγκαία συνθήκη. Που αν δεν υπάρξει, θα «χάσεις» αρκετά θετικά προνόμια.

Είναι ωραίο να είσαι καλός με τους γύρω σου. Αλλά μπορείς να είσαι πάντα καλός;

Για να είσαι πάντα καλός , πρέπει να ευχαριστείς πάντα τους άλλους. Εάν πράγματι αρχίζεις να το υιοθετείς αυτό σαν βασικό στοιχείο της συμπεριφοράς σου τότε υπάρχει ο κίνδυνος να χάσεις την αυθεντικότητά σου, να υποβάλλεσαι χωρις καν να το αντιλαμβάνεσαι στην χειριστικότητα των άλλων, να αισθάνεσαι δυσαρεστημένος χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί, και γενικότερα να γίνεσαι σταδιακά, όλο και πιο ανέντιμος με τον εαυτό σου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτήν την συμπεριφορά είναι ότι ουσιαστικά «εκπαιδεύεις» εσυ ο ίδιος τον εαυτό σου στο να καλύπτεις πάντα αυτήν την απαίτηση συνθήκης σχέσης. Άρα υιοθετείς ασυνείδητα ότι σχέση χωρίς αυτήν την συνθήκη δεν μπορεί να υπάρξει και τότε αρχίζεις να την αυτοματοποιείς σε κάθε σου επαφή με τους ανθρώπους.

Ως κοινωνικά όντα η αξία μας και η λειτουργικότητα μας διαμορφώνεται και ορίζεται από το επίπεδο των κοινωνικών μας δεξιοτήτων, δηλαδή από την ικανότητα σύναψης υγιών σχέσεων με τους γύρω μας , κι αυτό συμβαίνει διαμέσου της αποδοχής. Όταν όμως υιοθετήσουμε την παραπάνω συμπεριφορά, τότε η αποδοχή οροθετείται στα πλαίσια της έγκρισης που λαμβάνουμε από τους άλλους , και τότε η αυτοπεποίθηση μας μειώνεται και μπαίνουμε στον φαύλο κύκλο ικανοποίησης των άλλων> μη λήψη της επιθυμητής έγκρισής τους> αίσθημα δυσαρέσκειας μας> επανάληψη συμπεριφοράς ικανοποίησης των άλλων. Στην πραγματικότητα γινόμαστε πλέον σκλάβοι όχι απλά της έγκρισης των άλλων, αλλά της προσωπικής μας ταυτότητας που έχουμε διαμορφώσει και νομίζουμε ότι είναι η επιθυμητή. Κάτι που σταδιακά μας μελαγχολεί όλο και περισσότερο. Κάτι που στις μέρες μας βλέπουμε συνεχώς: επιφανειακά χαρούμενοι βαθιά δυστυχισμένοι άνθρωποι.

Για να διαμορφώσουμε μια πιο υγιή για εμάς συμπεριφορά χρειάζεται όρια. Οριοθετούμε τον εαυτό μας μέσα από την αυτογνωσία των προτερημάτων και των μειονεκτημάτων μας. Σε κάποιους ανθρώπους θα ταιριάζουμε περισσότερο, και σε κάποιους λιγότερο, το αντίστοιχο κι αυτοί για εμάς. Δεν είμαστε κι ούτε μπορούμε να είμαστε αρεστοί σε όλους στον ίδιο βαθμό. Χρειάζονται όρια στην ικανοποίηση , ακόμη και στην κάλυψη των αναγκών των άλλων. Έχουμε μόνο μια ζωή να ζήσουμε, κι αυτή οφείλουμε να είναι η δική μας.

Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr