Άνθρωποι, σχέσεις, #μένουμεσπίτι και το αύριο μας

Ξαφνικά όλοι σχεδόν κλεισμένοι στα σπίτια μας. Και στο 2ο στάδιο, τουλάχιστον για έναν ακόμη μήνα, εξαιρετικά περιορισμένοι. Άνθρωποι μόνοι, ζευγάρια σε συμβίωση ή γάμο, και πολλές φορές και με επιπλέον μέλη , τον παππού και την γιαγιά. Η καραντίνα βιώνεται διαφορετικά από τον κάθε άνθρωπο κι αυτό είναι κάτι που τα καθολικά μέτρα προστασίας αγνοούν.

Από την προσωπική εμπειρία μου με ασθενείς μου, βλέπω ότι οι άνθρωποι που ζούνε μόνοι βιώνουν αφόρητα κενά της καθημερινότητας τους (ειδικά όταν υπάρχει και ξαφνική απώλεια ή έλλειψη εργασίας), κι από την άλλη βλέπω ανθρώπους σε σχέση, που αναγκάζονται να περνούν χρόνο με τον/την σύντροφό τους και μαζί και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, σχεδόν πενταπλάσιο από ότι συνήθιζαν ως σήμερα. Σκεφτείτε ζευγάρια τα οποία βρίσκονταν 2 ώρες ημερησίως και τώρα αναγκάζονται να διαβιούν το 10ωρο ή και 12ωρο σε καθημερινή βάση. Αυτό γεννά υπερβολική πίεση ακόμα και στις καλύτερες σχέσεις, πόσο μάλλον σε σχέσεις στις οποίες η επικοινωνία ήταν από πριν σχεδόν ανύπαρκτη.

Γονείς ξαφνικά «ανακαλύπτουν» τα παιδιά τους και τις συνήθειές των παιδιών, καλές και κακές. Δεν ξέρουν πως να τα ελέγξουν αλλά και πως να τα αποσυμπιέσουν από όλη αυτήν την κατάσταση , καθώς ένα παιδί όπως είναι φυσιολογικό έχει πολύ υψηλά επίπεδα ενέργειας τα οποία και πρέπει να εκτονώσει με κάθε υγιή τρόπο.

Πέρα από τις εντάσεις στους συσχετισμούς μας με τους άλλους που δημιουργεί η κατάσταση , υπάρχει πρωταρχικά και η ατομική μας ψυχολογική επιβάρυνση από την κατάσταση καραντίνας. Όταν περιορίζεσαι από αυτά που μπορείς να κάνεις , η ένταση της πίεσης που νιώθεις εξαρτάται από τον χρόνο που αυτός ο περιορισμός σου επιβάλλεται, κι όχι από το αν θες πράγματι να τα κάνεις ή όχι. Αυτή άλλωστε είναι και η ψυχολογική διάσταση και σημασία της ελευθερίας.

Προσωπικά δεν είμαι τόσο αισιόδοξος για το αύριο αυτής της κατάστασης. Δεν είμαι όμως κι απαισιόδοξος. Απλά δεν πιστεύω ότι ως άνθρωποι «πήραμε το μάθημα μας» από όλη αυτήν την κατάσταση και δυο μήνες μετά θα έχουμε μάθει να εκτιμούμε περισσότερο τις στιγμές, να σεβόμαστε την φύση, να μην βάζουμε προτεραιότητα στα οικονομικά και στις όποιες ματαιοδοξίες μας. Κι αυτό το λέω γιατί η «ασθένεια» πιστεύω για όλα αυτά ήταν και είναι ο ανθρώπινος εγωισμός, που πολύ φοβάμαι ότι με τον φόβο της πανδημίας ίσως και να ενισχύθηκε καθώς η προστασία της ατομικής υγείας έγινε σταθερή, διαρκής και η μόνη ανησυχία για τον καθένα μας.

Το θετικό που βλέπω να μένει όμως από αυτήν την κατάσταση είναι η αρχή της συνειδητοποίησης του πόσο εύκολα μπορεί η καθημερινότητα να αλλάξει για όλους, πως κάτι τόσο μικρό μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλο κακό, και πως τελικά έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Μπήκαν στο πεδίο της προσοχής μας , πράγματα, επαγγέλματα και προτεραιότητες που μέχρι χθές αγνοούσαμε.

Και αυτό νομίζω είναι το κέρδος από αυτήν την κατάσταση. Ο κόσμος μας μπορεί βγαίνοντας από αυτό όλο να μην είναι καλύτερος, ίσως όμως να έχουμε πλέον περισσότερο την διάθεση να τον κάνουμε καλύτερο. Ίσως.

Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

©www.mersinias.gr