Όταν η ζήλεια γίνεται φθόνος

Η ζήλεια είναι φυσιολογικό συναίσθημα το οποίο κάθε άνθρωπος θα νιώσει κάποιες στιγμές της ζωής του , και μπορεί να έχει και θετικό αντίκτυπο ενεργοποιώντας τον προς την κατεύθυνση επίτευξης ή απόκτησης.

Όταν η ζήλεια αποκτά διάρκεια και εκτείνεται ως συναίσθημα σε μια διαρκή αρνητικότητα προς κάθε κατάσταση που δεν περιλαμβάνει το άτομο, τότε μιλάμε για φθόνο. Συνοπτικά προσωπικά την ζήλεια θα την όριζα ως «επιθυμώ αυτό που έχεις ή σου συμβαίνει» και τον φθόνο ως «δεν αντέχω να σε βλέπω να έχεις ή να σου συμβαίνει αυτό που επιθυμώ αλλά δεν συμβαίνει σε μένα».

Πρόκειται για πολύ αρνητικό συναίσθημα και είναι σημαντικό να το αναγνωρίζουμε όταν υπάρχει, τόσο στους άλλους όσο και σ εμάς.

Τον φθόνο τον γεννά όχι η απουσία αντικειμένων ή καταστάσεων που απουσιάζουν, άλλωστε συνήθως είναι πλεονάζοντα , αλλά η αναγνώριση των άλλων που θα δινόταν στο άτομο εάν τα είχε.

Οι άνθρωποι με φθόνο πολύ σπάνια κάνουν κομπλιμέντα. Είναι εκτός της «λογικής» τους ακριβώς γιατί είναι εστιασμένοι στον εαυτό τους ακόμη και παρατηρώντας τους άλλους. Αντιθέτως , άνθρωποι χωρίς φθόνο, κάνουν εύκολα και συχνά κομπλιμέντα, επιθυμούν να βλέπουν χαρούμενους τους γύρω τους κι ενδόμυχα επιθυμούν αυτό να το κάνανε όλοι για να είναι όλοι χαρούμενοι. Οι άνθρωποι με φθόνο επίσης σπάνια έχουν αυτογνωσία σε ικανοποιητικό επίπεδο, και κατά συνέπεια και αυτοπεποίθηση. Έτσι δύσκολα αποδέχονται την αυτοπεποίθηση άλλων ατόμων, κι όταν την συναντούν αισθάνονται άβολα, την παρερμηνεύουν, και συνήθως αυξάνει τον φθόνο τους. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των ατόμων με φθόνο είναι ότι τα χρήματα , που φυσικά και είναι παράγοντας ευζωίας κι άρα ευτυχίας στην κοινωνία που ζούμε, πάντοτε όταν τα βλέπουν στους άλλους είναι προϊόν καλής τύχης. Σπάνια συλλογίζονται την διαδρομή απόκτησής τους ή τον κόπο δημιουργίας τους.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των ατόμων με φθόνο, είναι ότι σπάνια εντοπίζουν τα δικά τους θετικά στοιχεία, καθώς είναι απολύτως απορροφημένα κι εστιασμένα στα θετικά στοιχεία των άλλων.

Τέλος τα άτομα με φθόνο έχουν περιορισμένη αναφορά στον εαυτό τους σε κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση, διαδικτυακή ή πραγματική, ακριβώς επειδή λειτουργεί ένα φίλτρο αυτοπροστασίας τους από τον φθόνο των άλλων, κάνοντας φυσικά μεταφορά αυτού που οι ίδιοι νιώθουν και σκέφτονται.

Ο φθόνος επηρεάζει παθολογικά κάθε έκφανση της καθημερινότητας του ατόμου, το οδηγεί στην οπισθοδρόμηση, του στερεί κάθε εξέλιξη και τελικώς το αποκόπτει κι από τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς ο εαυτός του φθόνου καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στον συνολικό χαρακτήρα του.

Mersinias Thomas, TEDx Speaker

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

Αναφορές:

https://www.journals.uchicago.edu/doi/abs/10.1086/201267

https://personal.tcu.edu/sehill/CognitiveConsequencesEnvyMS.pdf