Όλοι μας έχουμε συνδέσει το χαμόγελο με την ευτυχία, όμως η ευτυχία και η χαρά δεν είναι τα μόνα μηνύματα που μπορεί να μεταδώσουμε με το χαμόγελο. Οι έρευνες στη μη λεκτική επικοινωνία, τόσο στη δικαστική ψυχολογία όσο και έξω από αυτήν, έχουν αποκαλύψει μια σειρά από διαφορετικούς τύπους στο ανθρώπινο χαμόγελο και τα νοήματα που μπορούν αυτά να μεταδώσουν.

Η θεωρία των σπασμένων παραθύρων δηλώνει ότι η αδιαφορία σε ορατά σημάδια αταξίας και κακής συμπεριφοράς σε ένα περιβάλλον, ενθαρρύνουν περαιτέρω αταξία και κακή συμπεριφορά, οδηγώντας και σε σοβαρότερα εγκλήματα.

Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν απόλυτα τους πάρα πολλούς λόγους που μπορούν να οδηγήσουν δυο άτομα ή δυο ομάδες ατόμων, σε διαφωνία, διαμάχη, εναντίωση, και στην δικαστική επίλυση αυτών. Εν τούτοις σχεδόν ποτέ το λάθος και η ευθύνη δεν αποδίδονται από το ευρύ κοινό στο ένα μόνο μέρος ακόμη και αν τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα προς την απόδοση αυτών. Στην δε περίπτωση που υπάρξει συμβιβασμός μεταξύ των δυο μερών, το ευρύ κοινό, δείχνει πρόσφατη έρευνα, ενώ αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για έναν συμβιβασμό, ωστόσο συνεχίζει να τον βλέπει με όρους νικητή-ηττημένου και συνήθως αποδίδει την «νίκη» στον ενάγοντα.

Ο τραυματικός δεσμός αναφέρεται στο σχηματισμό ενός ισχυρού συναισθηματικού δεσμού, σχεδόν αδιάσπαστου, λόγω επαναλαμβανόμενων κύκλων βίας, μεταξύ θύματος και θύτη (είτε είναι σύντροφος, ερωτικός παρτενέρ, φίλος/φίλη, σύζυγος ή κάποιες φορές κι ένας εντελώς άγνωστος). Το γεγονός ότι η κακοποίηση έρχεται συχνά σε κύκλους – πράγμα που πολύ απλά σημαίνει ότι η βία διανθίζεται προοδευτικά με θετική ενίσχυση εξηγεί, εν μέρει, γιατί τα θύματα δυσκολεύονται να εγκαταλείψουν τους κακοποιητές τους. Χαρακτηριστική συμπεριφορά αποτελεί η αντιστροφή εξουσίας εντός της σχέσης, στην οποία ο θύτης αφού βλάψει το θύμα, μπορεί να ζητήσει συγγνώμη εκλιπαρώντας για συγχώρεση ή να συμπεριφέρεται με μεγάλη αγάπη και εκπληκτική τρυφερότητα. Ωστόσο, αργά ή γρήγορα, εμφανίζεται ο επόμενος κύκλος βίας, μπερδεύοντας κι αποπροσανατολίζοντας το θύμα.

Τα εγκληματολογικά στερεότυπα είναι οι πεποιθήσεις των ανθρώπων σχετικά με τα τυπικά χαρακτηριστικά δραστών που σχετίζονται με συγκεκριμένους τύπους εγκλημάτων.

Για παράδειγμα, έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι έχουν κοινές πεποιθήσεις σχετικά με τα τυπικά χαρακτηριστικά των τρομοκρατών (καταγωγή Μέσης Ανατολής, Μουσουλμάνοι άνδρες μετανάστες), για τους παιδεραστές (λευκοί, μεσήλικες παντρεμένοι άνδρες), για τους μικροεμπόρους ναρκωτικών (αμόρφωτοι, νέοι Αφροαμερικανοί άνδρες ή μετανάστες). καθώς και πολλών άλλων τύπων εγκληματιών. Σε μεγάλο βαθμό αυτά τα στερεότυπα έχουν «χτιστεί» εξαιτίας του κινηματογράφου και των προφίλ που οι δράστες τέτοιων εγκλημάτων παρουσιάζουν στις ανάλογες ταινίες.

Οι άνθρωποι, κατά πλειοψηφία, υποτιμούν την θετική εντύπωση που δίνουν σε μια πρώτη συνάντηση με άλλους ανθρώπους. Είναι αυτό που ονομάστηκε The Liking Gap. Η ερώτηση «ήμουν άραγε αρκετά καλός/ή;» είναι μια ερώτηση πάρα πολύ συχνή σε διαφορετικές καταστάσεις, και μάλιστα ασχέτως από τον βαθμό που επιθυμούμε την επιβεβαίωση, και σε πολλά επίπεδα πχ μια ερωτική γνωριμία, μια συνέντευξη εργασίας, μια κοινωνική εκδήλωση κα.

Η αιτία αυτού του φαινομένου έγκειται κυρίως στο ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ,αδυνατούν , να κατανοήσουν την μη λεκτική έκφραση των ανθρώπων γύρω τους.