Το σύνολο των πειραμάτων αυτών κατέδειξε μερικά πολύ σημαντικά στοιχεία που εξηγούν ως έναν βαθμό το γιατί οι άνθρωποι δεν σπεύδουν σε βοήθεια ειδικά όταν κι άλλα άτομα είναι παρόντα, με τελικό αποτέλεσμα να παρουσιάζεται το παράδοξο ότι οι πιθανότητες να δεχθεί βοήθεια ένα άτομο που ξαφνικά βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης είναι σχεδόν αντιστρόφως ανάλογη με το πλήθος των ατόμων που παρευρίσκονται.
Αρχικά κάθε άτομο που είναι παρών θα πρέπει να αξιολογήσει το επείγον της κατάστασης , κάτι που για να το κάνει θα πρέπει να αποσαφηνίσει άμεσα την νοητική σύγχυση που του δημιουργεί ένα ξαφνικό τραυματικό γεγονός στο οποίο τυχαίνει θεατής. Δεύτερον , και ακόμη σημαντικότερο, θα πρέπει να νιώσει προσωπική ευθύνη για το γεγονός. Για αυτό το λόγο η πιθανότητα παρέμβασης είναι μεγαλύτερη όσο μικρότερος είναι ο αριθμός των παρευρισκόμενων. `Ένας μεμονωμένος παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι η ευθύνη της παρέμβασης επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο σε αυτόν (Hewstone & Stroebe, 2007). Αντιθέτως, όσο μεγαλώνει ο αριθμός των παρισταμένων η πιθανότητα να επέμβει ο καθένας από αυτούς μειώνεται, καθώς θεωρούν ότι η παροχή βοήθειας δεν είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται διάχυση της ευθύνης και είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που ευθύνονται για τη συλλογική αδράνεια των ατόμων σε τέτοιες καταστάσεις
Mersinias Thomas, TEDx speaker,
Clinical Psychologist, Mental Health Counselor
©www.mersinias.gr
Αναφορές:
https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/0963721417749653
