Συχνά η εποχή μας περιγράφεται ως η εποχή του στρες και του άγχους. Πράγματι οι διαταραχές άγχους είναι από τις συχνότερες σε εμφάνιση σήμερα ανάμεσα στις ψυχολογικές διαταραχές, και μεγάλος αριθμός ανθρώπων φτάνουν στο γραφείο του ψυχολόγου με αυτό ακριβώς το ζητούμενο , να απαλλαχθούν από το άγχος.

Τα ενοχικά συναισθήματα προκύπτουν κατά βάση από την «προδοσία» ή την αίσθηση προδοσίας των κανόνων ηθικής μας. Εάν αυτοί οι κανόνες δεν μας ανήκαν , φυσικά δεν θα αισθανόμασταν και ενοχές. Πηγάζουν κυρίως από το αξιακό σύστημα της πρωταρχικής οικογένειας στην οποία έχουμε μεγαλώσει, και υιοθετούνται ως σωστοί από εμάς ακόμη κι όταν δεν είναι σωστοί ή είναι υπερβολικά αυστηροί ή ακόμη κι ασύνδετοι με τις καταστάσεις που ζούμε. Όσο όμως πιο ασυνείδητα είμαστε συνδεδεμένοι με αυτούς τους κανόνες τόσο πιο βασανιστικές οι ενοχές που νιώθουμε ακριβώς γιατί τόσο πιο σωστοί εκλαμβάνονται.

Για να μπορούμε να διατηρούμε σε χαμηλά επίπεδα το στρες και σε υψηλά λειτουργικά επίπεδα την διάθεση μας, χρειάζεται να έχουμε μια επαρκώς ψυχική ευεξία στην καθημερινότητα μας. Αυτό δεν είναι τόσο υποκειμενικό όσο ακούγεται ή λαμβάνεται από τον καθένα μας, καθώς υπάρχουν αντικειμενικά ενέργειες ή αποφυγές ενεργειών , οι οποίες βοηθούν πάρα πολύ στην διατήρηση των λειτουργικών μας επιπέδων.

Το σύνδρομο Hikikomori, η ακραία κοινωνική απόσυρση, είναι ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 , όταν οι υπολογιστές άρχισαν να υπάρχουν πλέον στο δωμάτιο κάθε εφήβου, κυρίως στην Ιαπωνία. Ουσιαστικά ως τέτοια απόσυρση , ονομάστηκε η συνεχής και αυξανόμενη επιθυμία των εφήβων να μένουν μόνοι στο δωμάτιο τους για ώρες ακόμη και ημέρες. Κατά το Ιαπωνικό υπουργείο υγείας και πρόνοιας, ως φαινόμενο Hikikomoriαναγνωρίζεται κάθε απομόνωση η προσπάθεια απομόνωσης από τον έξω κόσμο, για 6 μήνες ή παραπάνω.

Οι κοινωνικές σχέσεις είναι το προστάδιο κάθε ανθρώπινης σχέσης, με εξαίρεση ίσως τις επαγγελματικές, αν και ακόμα και σε αυτές βλέπουμε να προηγούνται οι κοινωνικές σε αρκετές περιπτώσεις τουλάχιστον στην ελληνική πραγματικότητα.

Οι φιλικές σχέσεις , από την παιδική μας ηλικία ακόμη, μας εκπαιδεύουν στους ποικίλους τρόπους του «σχετίζεσθε» , στο να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε την διαφορετικότητα στις συμπεριφορές που λαμβάνουμε και τελικώς στην ποικιλία των ανθρώπινων χαρακτήρων, πράγμα που τελικά μας οδηγεί και στην ανακάλυψη του ίδιου μας του εαυτού, όσων αφορά τα θέλω μας, τις απόψεις μας, τα πιστεύω μας.

Οι άνθρωποι συχνά κρύβουμε τις επίπονες συναισθηματικές μας εκφράσεις από τους άλλους , αντί να τις αποκαλύπτουμε και να τις συζητάμε που πιθανόν θα βοηθούσε περισσότερο.

Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί αφηγούμενοι τον πόνο για οποιοδήποτε γεγονός μας έχει πληγώσει, τον ξαναζούμε, κι αυτό είναι ένας πρόσθετος πόνος που σε κανέναν δεν αρέσει να βιώνει. Επιπλέον αποκαλύπτοντας τον πόνο μας , νοιώθουμε ότι φανερώνουμε στους άλλους ένα κομμάτι του εαυτού μας που δεν αξίζει να μοιραστούμε ή δεν είναι επιθυμητό να μοιραστεί. Αυτό το κομμάτι συνήθως συνοδεύεται από ντροπή, αμηχανία, φόβο, καθώς κι αναγκαστικά ψέματα. Έτσι οι περισσότεροι αντί να αποδομούμε τον πόνο μας ώστε να τον ξεπερνάμε , απλώς συμπεραίνουμε ότι είναι προτιμότερο να τον αφήσουμε στην άκρη.