Πρόκειται για ένα σύνδρομο που πρωτομελετήθηκε πολύ πρόσφατα στην Αμερική , μόλις το 2014. Ουσιαστικά αναφέρεται στην κατάσταση κατά την οποία υπάρχει στο άτομο η διάχυτη και σχεδόν μόνιμη ανησυχία ότι οι άλλοι ζούνε μια πολύ ικανοποιητική εμπειρία από την οποία το ίδιο απουσιάζει....
Πολλές φορές , με κάποιους ανθρώπους νοιώθεις εξαρχής ότι κάτι δεν κολλάει στην συμπεριφορά τους. Κι όσες φορές και να τους συναντήσεις πάντα μέσα σε δευτερόλεπτα νοιώθεις ότι κάτι πάει πολύ λάθος μεταξύ σας. ΚΙ ενώ πριν η μέρα σου όλη μπορεί να είχε κυλήσει μια χαρά, ξαφνικά πέφτει η διάθεσή σου κι αρχίζεις να αμφιβάλεις για διάφορα πράγματα που σε αφορούν, ακόμα και και για το πόσο σωστά ή όχι βλέπεις τα πράγματα γενικά.
Είναι πολύ εύκολο σε μια τέτοια κατάσταση να περνάς αμέσως στην αυτό-αμφισβήτηση. Αυτό συμβαίνει γιατί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι θέλοντας να σου δείξουν πόσο σπουδαίοι είναι, προσπαθούν να κάνουν τους άλλους όλους να φαίνονται ασήμαντοι...
Η νυμφομανία , παρεξηγημένη σαν έννοια και μη κλινικά προσδιοριζόμενη πλήρως ακόμα, φέρνει μια αποστροφή σαν λέξη ακόμα και στην ίδια την γυναίκα , αφού συνδέεται με κοινωνικά ταμπού που εκτός του ότι χαρακτηρίζουν την ίδια , την κατατάσσουν περίπου ως και ανεπιθύμητη για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
Η νυμφομανής γυναίκα δεν είναι η γυναίκα που όπως πολλοί πιστεύουν θα συνευρεθεί σεξουαλικά με οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά της. Μπορεί τα standards των επιλογών της να φαίνονται χαμηλά στους υπόλοιπους γύρω της, αλλά ή ίδια έχει πολύ συγκεκριμένους λόγους που κάνει τις συγκεκριμένες επιλογές (για παράδειγμα αποτελούν την «τιμωρία» που αξίζει στην ίδια λόγω της χαμηλής αυτοπεποίθησής της και την γλυτώνουν από τον οποιοδήποτε «κίνδυνο» συναισθηματικής εμπλοκής τώρα ή στο μέλλον)....
Το Σύμπλεγμα του Πίτερ Παν αναφέρεται σε άτομα που δεν θέλουν ή νιώθουν ότι δεν μπορούν να μεγαλώσουν. Για άτομα που ουσιαστικά νοιώθουν παιδιά φυλακισμένα στο σώμα ενός ενήλικα. Έμβλημά τους είναι η ανεμελιά, η αδιαφορία κι ο έντονος ναρκισσισμός, κι έτσι...μαγικά λύνονται τα προβλήματά τους , χωρίς υποχωρήσεις και κόπο απο τους ίδιους.
Τα άτομα αυτά δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να σταματήσουν να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται σαν παιδιά και δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωπα με τι θλιβερή πραγματικότητα ότι μεγαλώνουν και επιβάλλεται να αλλάξουν.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το σύνδρομο, που περιεγράφηκε για πρώτη φορά το 1983 από τον ψυχολόγο Dan Kiley δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο ως ψυχοπαθολογική κατάσταση, δεδομένου ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν το κατατάσσει , ακόμα τουλάχιστον, επίσημα στις ψυχολογικές διαταραχές.
Ωστόσο, ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός ενηλίκων σε δυτικού τύπου κοινωνίες ανταποκρίνεται σε αυτό το πρότυπο ανώριμης συμπεριφοράς. Τα άτομα αυτά δεν θέλουν-δεν μπορούν να αναλάβουν τις υποχρεώσεις που αντιστοιχούν τυπικά στην ηλικία τους. Μπορεί ακόμη και να ζουν σαν έφηβοι, σε θέμα υποχρεώσεων-δικαιωμάτων- διασκέδασης, και ας έχουν περάσει τα 30...
Tα «κόμπλεξ» είναι ένας από τους πιο διαδεδομένους και εκλαϊκευμένους ψυχολογικούς όρους, που συνηθίζουμε όλοι να χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε οποιαδήποτε συμπεριφορά μάς φαίνεται απλά κάπως προβληματική ή ελλειμματική. H λέξη περιέχει και έναν αρνητικό, υποτιμητικό τόνο: λέμε συχνά «είναι κομπλεξικό άτομο» για κάποιον που μας εκνευρίζει ή δεν μας ταιριάζει η συμπεριφορά του, χωρίς να δείχνουμε την επιείκεια που θα εκφράζαμε σε κάποιον που θα θεωρούσαμε ότι έχει ψυχολογικό πρόβλημα.
Στην πραγματικότητα όμως το κόμπλεξ κατωτερότητας είναι ψυχολογικό πρόβλημα, είναι ψυχολογική ασθένεια.
