Το Σύμπλεγμα του Πίτερ Παν αναφέρεται σε άτομα που δεν θέλουν ή νιώθουν ότι δεν μπορούν να μεγαλώσουν. Για άτομα που ουσιαστικά νοιώθουν παιδιά φυλακισμένα στο σώμα ενός ενήλικα. Έμβλημά τους είναι η ανεμελιά, η αδιαφορία κι ο έντονος ναρκισσισμός, κι έτσι...μαγικά λύνονται τα προβλήματά τους , χωρίς υποχωρήσεις και κόπο απο τους ίδιους.

Τα άτομα αυτά δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να σταματήσουν να σκέφτονται και να συμπεριφέρονται σαν παιδιά και δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωπα με τι θλιβερή πραγματικότητα ότι μεγαλώνουν και επιβάλλεται να αλλάξουν.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το σύνδρομο, που περιεγράφηκε για πρώτη φορά το 1983 από τον ψυχολόγο Dan Kiley δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο ως ψυχοπαθολογική κατάσταση, δεδομένου ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν το κατατάσσει , ακόμα τουλάχιστον, επίσημα στις ψυχολογικές διαταραχές.

Ωστόσο, ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός ενηλίκων σε δυτικού τύπου κοινωνίες ανταποκρίνεται σε αυτό το πρότυπο ανώριμης συμπεριφοράς. Τα άτομα αυτά δεν θέλουν-δεν μπορούν να αναλάβουν τις υποχρεώσεις που αντιστοιχούν τυπικά στην ηλικία τους. Μπορεί ακόμη και να ζουν σαν έφηβοι, σε θέμα υποχρεώσεων-δικαιωμάτων- διασκέδασης,  και ας έχουν περάσει τα 30...

Tα «κόμπλεξ» είναι ένας από τους πιο διαδεδομένους και εκλαϊκευμένους ψυχολογικούς όρους, που συνηθίζουμε όλοι να χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε οποιαδήποτε συμπεριφορά μάς φαίνεται απλά κάπως προβληματική ή ελλειμματική. H λέξη περιέχει και έναν αρνητικό, υποτιμητικό τόνο: λέμε συχνά «είναι κομπλεξικό άτομο» για κάποιον που μας εκνευρίζει ή δεν μας ταιριάζει η συμπεριφορά του, χωρίς να δείχνουμε την επιείκεια που θα εκφράζαμε σε κάποιον που θα θεωρούσαμε ότι έχει ψυχολογικό πρόβλημα.

Στην πραγματικότητα όμως το κόμπλεξ κατωτερότητας είναι ψυχολογικό πρόβλημα, είναι ψυχολογική ασθένεια.

• Αλλαγές στις συνήθειες ύπνου , φαγητού ή κατανάλωσης αλκοόλ. Ο ύπνος αποτελεί θεμέλιο λίθο τόσο της οργανικής όσο και την ψυχικής μας υγείας. Επίσης αλλαγές στις διατροφικές μας συνήθειες ή ακόμα και στα είδη φαγητών που προτιμάμε, καθώς και αύξηση (ή και μείωση ή και τελείως ξαφνική αποφυγή) της κατανάλωσης αλκοόλ , είναι σίγουρα σημάδια ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την διαχείριση των συναισθημάτων μας
• Συχνή χρήση δικαιολογιών και μόνιμη χαρά. Υιοθετώντας μια μάσκα ευτυχίας παραμελούμε ουσιαστικά πράγματα της ζωής μας ή ακόμα και υποχρεώσεις μας , και εστιάζουμε κυρίως στο να είμαστε σε μια κατά το δυνατόν «μόνιμη» διασκέδαση για να αποφύγουμε ουσιαστικά την αντιμετώπιση των πραγμάτων και κατά συνέπεια και της ζωής μας. Εάν έχουμε φτάσει στο σημείο να κινούμαστε ανάμεσα στο διασκέδαση- ύπνος-διασκέδαση, αυτό είναι ένα σοβαρό καμπανάκι για εμάς.

Είναι σαφές ότι το άγχος είναι εντελώς προσωποποιημένο στον κάθε άνθρωπο, και εξαρτάται απο το πώς αντιλαμβάνεται τα γεγονότα γύρω του. Αυτός είναι κι ο παράγοντας που μεγαλώνει αντίστοιχα ή ελαχιστοποιεί το όποιο άγχος του. Αυτά που πρέπει να γνωρίζει σίγουρα όμως ο κάθε άνθρωπος που παλεύει με το άγχος είναι τα εξής:

• Το άγχος δεν είναι κάτι άσχετο και ανεξάρτητο με την υπόλοιπη σωματική μας υγεία όπως οι περισσότεροι ασθενείς που επισκέπτονται ψυχολόγο πιστεύουν. Η καλή οργανική υγεία είναι πρωταρχικός βοηθητικός παράγοντας στην διαχείριση του άγχους μας, κι αυτή περιλαμβάνει πέρα από την έλλειψη κάποιας οργανικής ασθένειας, την σωστή συχνή άσκηση, την καλή ποιότητα ύπνου, την κανονική διατροφή κλπ
• Το να κατανοήσεις ποιο τύπο άγχους έχεις, είναι ευεργετικό εξαρχής στην ψυχολογία σου. Όταν αποκλειστούν οι οργανικές αιτίες για τα όποια οργανικά συμπτώματα (ταχυπαλμίες, ζάλη, σφίξιμο στήθος, εφίδρωση άκρων κλπ), τότε είναι η ώρα να αναζητήσεις τα ψυχολογικά αίτια. Και αυτό θα στο πει η διάγνωση του ψυχολόγου σου. Θα καθοριστεί ο τύπος του άγχους (πχ γενικευμένο, ή κοινωνική διαταραχή άγχους ή κρίση πανικού ή ιδεοψυχαναγκαστική κλπ) και θα προσαρμοστεί η θεραπεία αναλόγως για καλύτερα αποτελέσματα.

Κάποια πιθανόν να τα έχετε ακούσει, κάποια όχι. Ας δούμε ποια ισχύουν.

Σημείο ορισμού της παθολογίας στην ψυχολογία αποτελεί η «τρέλα». Συνεπώς αποτελεί ορισμό κυρίως του Δυτικού Πολιτισμού και κυρίως από τον Μεσαίωνα και μετά. Πρότερα, πχ στην αρχαιότητα, η ύπαρξη παθολογίας και ψυχικής νόσου ερμηνευόταν ως επαφή με το θεϊκό.