Όταν η διάρκεια της Ψυχοθεραπείας αυξάνεται

Η διάρκεια της Ψυχοθεραπείας για το κυρίαρχο μείζον αίτημα του ασθενή είναι καθορισμένη και συνήθως «προσυμφωνημένη» με τον ίδιο, αφού θα πρέπει να ενημερώνεται για αυτήν από τις πρώτες συνεδρίες. Αναλόγως του μοντέλου της ψυχοθεραπείας που ακολουθείται , ορίζεται και ο χρόνος, στα πλαίσια των τεχνικών που ακολουθούνται. Στην Γνωσιακή  για παράδειγμα, ο χρόνος θεραπείας ορίζεται στους 6 μήνες για την θεραπεία μιας συγκεκριμένης ψυχικής ασθένειας. Υπάρχουν περιπτώσεις όμως στις οποίες ο ασθενής έχει παράλληλα αιτήματα που βγαίνουν στην διάρκεια της θεραπείας, ή που ανακύπτουν. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο ο επαναπροσδιορισμός των στόχων είναι επιτακτικός σε τακτά διαστήματα εντός της θεραπείας. Για παράδειγμα είχα γυναίκα ασθενή που προς το τέλος της θεραπείας της κι ενώ πήγαιναμε προς την ολοκλήρωση, βίωσε ξαφνικό θάνατο συγγενικού της προσώπου. Σε μια άλλη περίπτωση , ασθενής μου, άντρας νεαρής ηλικίας , στο μέσο της θεραπείας βίωσε απώλεια της εργασίας του (απόλυση) κι αυτό δημιούργησε νέα αιτήματα στην θεραπεία. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που το αίτημα θεραπείας παραμένει σταθερό από την αρχή ως το τέλος, χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση του ασθενή στην θεραπεία και τις οδηγίες της, ώστε να υπάρξουν τα σωστά αποτελέσματα στον σωστό χρόνο.

Κάθε εβδομάδα έχει 168 ώρες. Από αυτές τα 45 λεπτά ανήκουν στην ψυχοθεραπεία, αφού τόσο διαρκεί κάθε συνεδρία που είναι συνήθως εβδομαδιαία, και ο υπόλοιπος χρόνος στην καθημερινότητα του ασθενή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάθε ασθενής έχει 45 λεπτά κάθε εβδομάδα ενεργούς προσπάθειας μαζί με τον ψυχοθεραπευτή του να τροποποιήσει τις σκέψεις του ώστε να υιοθετήσει τις συμπεριφορές που θα τον κάνουν πιο λειτουργικό, και 167 ώρες στην πρακτική του καθημερινότητα με τις στρεβλώσεις, αγκιστρώσεις και εμπόδια που συντηρούν τα δυσλειτουργικά σχήματα της πραγματικότητάς του. Αυτό στατιστικά είναι περίπου ένα 0,5% θετικό του συνολικού χρόνου έναντι ενός 99,5% αρνητικού ή στην καλύτερη περίπτωση ουδέτερου χρόνου. Οι αριθμοί φυσικά δεν σημαίνουν τα πάντα, σημαίνουν όμως σίγουρα κάτι. Την αφοσίωση που πρέπει να επιδείξει κάθε ασθενής που εισέρχεται σε θεραπεία. Προσωπικά μετα την πρώτη συνεδρία κι εφόσον έχω εξηγήσει τα κυριότερα σημεία της θεραπείας, δίνω χρόνο σε κάθε άτομο που με επισκέπτεται να αποφασίσει εάν θα μπει ή όχι στην θεραπεία ώστε να μην χάνει χρόνο και χρήμα.

Από την άλλη υπάρχει φυσικά και η βαρύτητα της ψυχοθεραπείας όπως αυτή ασκείται, που διαχρονικά έχει αλλάξει. Το ψυχαναλυτικό μοντέλο, που αποτέλεσε την αρχή της έννοιας της ψυχοθεραπείας πριν 100 χρόνια ,με διάρκεια που κυμαινόταν από 2 ως και 7 ή και 10 έτη, και κατά το οποίο ο ρόλος του ψυχοθεραπευτή ήταν απλώς επεξηγηματικός στα όσα ασυνείδητα προέκυπταν στα λεγόμενα του ασθενή , η θεραπεία εστιαζόταν περισσότερο σε μια προσδοκία αργής βελτίωσης μέσα από την ερμηνεία αυτή. Στο σημερινό σύγχρονο μοντέλο ψυχοθεραπείας (όπως το Γνωσιακό) ο χρόνος έχει μειωθεί δραματικά και η θεραπεία βασίζεται στην αλλαγή των δυσλειτουργικών σχημάτων της ζωής του ασθενή ώστε να επέλθει η βελτίωση. Ίσως η αλλαγή αυτή της ψυχοθεραπείας στο πέρασμα των χρόνων να μην διευκολύνει τελικά τον ίδιο τον ασθενή όσο θα έπρεπε, ώστε να δώσει χρόνο στον ίδιο τον εαυτό του και να βοηθηθεί, μέσα από την ουσιαστική αφοσίωση του στην θεραπεία του.

Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr