Η συνηθισμένη εμπειρία του ρομαντικού έρωτα είναι έντονη, φυσικά εμπεριέχει πάθος αλλά πρέπει να διαφοροποιείται από την ερωτομανία, κατά κύριο λόγο στην αμοιβαιότητα.
Η καταδίωξη από την άλλη, κύριο χαρακτηριστικό της ερωτομανίας, μπορεί να είναι, και συνήθως είναι, μια μορφή καταναγκαστικού ελέγχου που στην προκειμένη εκτείνεται κατά της συνολικής ζωής του άλλου και για αυτό και συχνά οδηγεί σε παράλληλες άλλες μορφές βίας όπως καθολικής, ή σχεδόν καθολικής, εισβολής στην ζωή του ,ακόμα και να γίνεται επιβλαβής μέσω απειλών τόσο για το ίδιο το άτομο όσο και για πρόσωπα του περιβάλλοντός του. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε ότι αίσθηση καταδίωξης έχουν και οι ίδιοι οι θύτες πολλές φορές, πχ γυναίκα είχε πιστέψει ότι ένας άντρας με τον οποίο έβγαινε ραντεβού αναρτούσε παράλληλα στο διαδίκτυο όσα μηνύματα κειμένου τις έστελνε. Πράγμα που δεν συνέβαινε.
Οι διαταραχές προσκόλλησης και η κακή αίσθηση του εαυτού αποτελούν τα κυριότερα αίτια της ερωτομανίας και της καταδίωξης που αυτή συνεπάγεται. Η παγίδα είναι ότι η καταδίωξη πέρα από φόβο, και συνήθως πολύ πριν από αυτόν, προκαλεί και γοητεία καθώς συνοδεύεται από πράξεις αποκλειστικής ενασχόλησης που τονώνουν την αυτοπεποίθηση. Ενώ όμως ο έντονος ερεθισμός είναι κάτι που όλοι νιώθουμε στην αρχή μιας σχέσης, αυτό που πρέπει να ξεχωρίζουμε είναι η έλλειψη σεβασμού της καθημερινότητας ακόμα και στα απλά πράγματα από την αρχή της καταδιωκτικής συμπεριφοράς.
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας από ένα τέτοιο άτομο συνήθως έγκειται στην λανθασμένη ερμηνεία μιας σεξουαλικής επαφής, κάποιων ραντεβού ή ακόμα και της ένδειξης ευγένειας. Όλα μεταφράζονται ως ανταπόκριση στον ιδανικό έρωτα που το ίδιο άτομο πιστεύει ότι αναπτύσσει. Κι ενώ το ανέφικτο συνυπάρχει σε κάθε έρωτα, ως προσέγγιση στο ιδανικό, εδώ το ανέφικτο είναι εμμονικό, μονόπλευρο και χωρίς αιτιολόγηση από την διάδραση.
Στις περισσότερες περιπτώσεις που έχουμε συναντήσει κλινικά, οι επιπτώσεις για το «θύμα» μιας τέτοιας συμπεριφοράς περιορίζονται σε μια για μεγάλο διάστημα ακραία κι έντονη αγωνία. Δεν λείπουν όμως και μερικές ακραίες περιπτώσεις στις οποίες ο/η θύτης αναπτύσσει βαθιές αυταπάτες προσκόλλησης πιστεύοντας ότι έχει δεχθεί πρόταση γάμου χωρίς φυσικά να ισχύει, αγνοώντας οποιαδήποτε απορριπτική συμπεριφορά έχει προηγηθεί από το θύμα.
Η ερωτομανία ερμηνεύεται κλινικά ως μια απέλπιδα προσπάθεια κάλυψης ανεκπλήρωτων αναγκών από την παιδική ηλικία ή μια φαντασίωση εξασφάλισης της αγάπης άνευ όρων. Η έρευνα δείχνει ότι τα άτομα που καταδιώκουν άλλους, έχουν ανασφαλή στυλ προσκόλλησης, κυρίως της απασχολημένης ποικιλίας που τα κρατά σε εγρήγορση, με πραγματικές όμως δυσκολίες στη δημιουργία και διατήρηση στενών σχέσεων και έναν διαρκή τρόμο εγκατάλειψης. Η ανάγκη διατήρησης της επαφής με το αγαπημένο πρόσωπο, είτε είναι αληθινή είτε φανταστική φιγούρα, γίνεται απελπιστική. Για εκείνους που είχαν σχέσεις με το αντικείμενο της εμμονής τους που τώρα τους έχει εγκαταλείψει, η καταδίωξη είναι μια μορφή καταναγκαστικού ελέγχου, εξαναγκάζοντας την επαφή όταν κανείς δεν είναι επιθυμητός στον βαθμό που επιθυμεί.
Αν βρεθούμε παγιδευμένοι σε μια εμμονική καθήλωση στο βαθμό που διαμορφώνει την καθημερινότητά μας, δημιουργώντας βίαιες φαντασιώσεις για αποκλειστική κατοχή ή και εκδίκηση κατά την έλλειψή της, οδηγώντας μας σε εμμονικές συμπεριφορές όπως παρακολούθηση, υπερβολικές ή και ανεπιθύμητης συχνότητας επαφές, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε εγκαταλείψει τη σφαίρα της λογικής για τον ουσιαστικό και πραγματικό έρωτα, και θα χρειαστούμε επείγουσα βοήθεια για να μας οδηγήσει σε ασφαλές έδαφος τόσο για τους άλλους γύρω μας όσο και κυρίως για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Mersinias Thomas, TEDx Speaker
Clinical Psychologist, Mental Health Counselor
©www.mersinias.gr
Αναφορές:
https://www.scirp.org/reference/referencespapers?referenceid=557252
